Κύκλος Μονοπρόσωπων Διάλογων:
Η Τέχνη για τον Άνθρωπο & Το ανθρώπινο πρόσωπο της Τέχνης 

Παντελής Τσάτσης

Art Director-Founder 

Art Thessaloniki Fair

Ο τιμώμενος δημιουργός των σημερινών μονοπρόσωπων διαλόγων είναι  ο Αλέξης   Ακριθάκης.  Ως δημιουργός  κατακτά την τέχνη αυτοδίδακτος και γνώστης πρώτα  της ζωής του δρόμου και μετά των γκαλερί και της ζωγραφικής.

 Γεννημένος στην Αθήνα,  εγκαινίασε την καλλιτεχνική του καριέρα στην Θεσσαλονίκη το 1963, στην γκαλερί της  Άννας Βέλτσου. Τα έργα του τα είχε φέρει από το  Παρίσι στην προσπάθεια του να έρθει σε επαφή  για πρώτη φορά στην καλλιτεχνική του ζωή με το μεγάλο κοινό. Ήταν μια ιδιαίτερα επιτυχημένη παρουσία που οι φιλότεχνοι συμπατριώτες μας της έδωσαν την αξία που της έπρεπε προβλέποντας την αλματώδη μελλοντική εξέλιξη του νεαρού τότε δημιουργού.

Το 2003 ο Πήτερ -Κλάους Σούστερ διευθυντής της National galleryτ ου Βερολίνου στον εναρκτήριο  λόγο της αναδρομικής  έκθεσης του καλλιτέχνη που οργανώθηκε εκεί παράλληλα με την έκθεση του Πικάσο, δήλωσε χωρίς δισταγμό πως  μέσα από την χάρη και την προσωπικότητα του, ο Ακριθάκης έρχεται να πάρει  στην τέχνη του δεύτερου μισού του 20ου Αιώνα την θέση του Μοντιλιάνι.

Στο Παρίσι η μνήμη του δεν θα αφήσει ίχνη, ότι δηλαδή  συνέβη σε μεγάλο βαθμό με τον Τσίγκο  και τον Γαϊτη, πρωταγωνιστές στον επηρεασμό των καλλιτεχνικών δρώμενων στην σημαντικό εκείνο μομέντουμ της  σύγχρονης ιστορίας της τέχνης.

Το έργο του το οποίο σήμερα εμφανίζεται απολαυστικό  στην εποχή εκείνη ενοχλεί προσβάλει προκαλεί.  Ξύλα και  πέτρες, ημιτελή και αποσματικά έργα σκόρπια και αλλόκοτα, λέξεις σκληρές απειλητικές  ποιητικές  αυτοκτονικές και απλουστευτικές όλα σε ένα μίγμα πρωτόγνωρο .

θα προσπαθήσω στα επόμενα λεπτά να μορφοποιήσω  το προφίλ του Αλέξη Ακριθάκη. Απρόσμενο, αυθόρμητο, τραγικό και πηγαίο το έργο του Αλέξη, περνά μέσα από διαφορετικούς, ασυμβίβαστους δρόμους, και συνιστά, στη σύγκλιση τους, μια πρωτογενή και ερευνητική καλλιτεχνική πράξη. Δημιουργία και ζωή για τον Αλέξη Ακριθάκη, λειτουργούν ως ένα συνεχές μάθημα τέχνης, που η κατά μέτωπο ανακάλυψη της υπαρξιακής περιπέτειας και του ανθρώπινου αναστήματος του επιβάλουν όλο και πιο δεσμευτικά, όλο και πιο επιτακτικά, όπου και αν βρίσκεται. Τα πιο προσωπικά και άμεσα χαρακτηριστικά του θα είναι, για τα επόμενα τριάντα χρόνια, η αβίαστη χάρη με την οποία αγγίζει την όποιας μορφή ετερότητα ή διαφορά και ο ακούραστος αυτοσαρκασμός, με τον οποίο ποδοπατάει την οποιαδήποτε ιδιότητα ή ταυτότητα. Ακόμη και αν ο Ακριθάκης έμπλεξε με τα ναρκωτικά στο Βερολίνο το 1971, δεν εννοεί τα ναρκωτικά που εννοεί όταν αναφέρεται  σε ελαττώματα και πάθη.

Η κατοχή ,η Αντίσταση, ο  Εμφύλιος ,σφραγίζουν μεν  την ζωή του ωριμάζουν το ταλέντο του και αποδεσμεύουν  πρωτόγνωρες φόρμες έκφρασης. Η σχέση του με την ποίηση εμπνέει τα πρώτα βήματα του στην Αθήνα και τον καθιερώνει με το περιβόητο ή διαβόητο τσίκι-τσίκι.

Νεαρός στο Παρίσι γνωρίζει από κοντά την περιπέτεια του Υπαρξισμού και στην Αθήνα συμβάλει ενεργά στην ανανέωση της καλλιτεχνικής ζωής των πρώτων χρόνων το «60» με το περιοδικό πάλι.

    Η Αθήνα τον πνίγει όλο και περισσότερο.   Η καλλιτεχνική σκηνή γίνεται  συνεχώς πιο στενή και πιο υποκριτική .   Ελάχιστοι είναι πλέον οι φίλοι του, οι περισσότεροι ζουν στο εξωτερικό.   Τα τελευταία χρόνια του θα είναι απελπιστικά και μοναχικά. Μόνος, όλο πιο εύθραυστος στην ψυχή και στο σώμα, ξέρει ότι δεν του μένει πολύς καιρός.   Από νοσοκομείο σε κλινική, από ιδρύματα στο Δρομοκαΐτειο,  ο Ακριθάκης θα βασισθεί σε πολύ λίγους ανθρώπους , που είτε είναι είτε εκτελούν χρέη γιατρού ή νοσοκόμου που έχουν το κουράγιο και την υπομονή να του παρασταθούν.

Αντισυμβατικός μέχρι σκανδάλου, σαρκάζει τους πάντες -και τον εαυτό του, βαθειά δεμένος με τα παιδιά και τους τρελούς που θα αγαπήσει και θα ζήσει από κοντά, ολοκληρώνει ένα πλούσιο και πολύπλευρο έργο που εκφράζει σήμερα μια μεστή και πρωτότυπη ελληνική προσφορά  στο χώρο της πιο τολμηρής σύγχρονης ευρωπαϊκής δημιουργίας και συνιστά  σταθμό στις εικαστικές  τέχνες  του τέλος του 20ου αιώνα.

 

 

…γράφω  ένα παραμύθι το 1966 μέσα από μια μηχανή σπορ αυτοκινήτου, μέσα από νάιτ  κλαμπ, μέσα από μουσικές γιε-γιε, μέσα από την μόδα Κουρέζ. Ένα παραμύθι που αρχίζει από την πλατεία Κολωνακίου και φθάνει ως τις αντίστοιχες πλατείες όλου του κόσμου. Το κάθε  έργο έχει την δική του ιστορία, το δικό του κλίμα, είναι ένα άλλο παραμύθι, όσο και αν τα μεταξύ τους σημεία είναι ακριβώς τα ίδια. Όταν τελειώνει ένα έργο είμαι άδειος…

Το 1969  για την σειρά «Θεατράκια» συνοψίζει :

«Στη ζωγραφική είναι περιττά τα λόγια.

Στη ποίηση είναι περιττά τα σχέδια.

Κι όμως ζωγραφίζεις ποίημα ή γράφεις μια ζωγραφική.

Σχεδιάζοντας, ζεις το σχέδιο.

Κλαις μαζί του.

Πεθαίνεις μαζί του.

Ερωτεύεσαι.

Και περιμένεις το σχέδιο που θα σε σκοτώσει.»

Τα χαμένα όνειρα,   ο χαμένος χρόνος,   το χαμένο χρήμα, ο χαμένος έρωτας,

η χαμένη μέρα,   ο χαμένος χαρτοπαίκτη ,η   χαμένη ζωή, το χαμένο  παιδί,

ο χαμένος σκύλος,  ο χαμένος πόλεμος,  το χαμένο ταξίδι, το χαμένο λαχείο,

η χαμένη Ήπειρος, η χαμένη Νίκη,  η χαμένη Τέχνη, οι χαμένες παρτίδες

τα χαμένα κορμιά …..

Κι όμως τίποτα δεν χάνεται .   Ζωή είναι αυτή»

Αλέξης Ακριθάκης

Άντεξε

μόλις 55 χρόνια